Fantasy Fairy Fiction 1001.⋆｡☪︎˚

❝ มหัศจรรย์พันหนึ่งมนตราราตรีกาล ❞ Romance Fantasy the Fairy Tales Stories ที่แปล ดัดแปลง เรียบเรียงและรวบรวมใหม่ ซึ่งเนื้อหาของนิทานเรื่องนี้จะไม่ใช่ตามแบบฉบับอาหรับดั่งเดิม โดย ❝ ก็ ณ ก่อนนั้น ❞

วันอาทิตย์ที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2566

08 แม่มดกับโจรสลัด ♔ WITCH of the demon seas by Poul Anderson

*** หมายเหตุ: เนื้อหานิยายที่นำมาวางไว้ ณ ที่นี้ บางส่วนจะยังไม่ได้ถูกขัดเกลา จึงอาจมีทั้งคำผิด คำตก สลับคำทำให้งง คำที่ไม่ตรงความหมายไปบ้าง ทั้งนี้ทั้งนั้น นิยายที่ถูกขัดเกลาภาษาและตรวจคำผิดเสร็จสมบูรณ์อย่างดีแล้วจะถูกนำไปวางในรูปแบบ eBook เท่านั้นจ้า โปรดติดตามรอโหลดกันให้ได้เลยนะคะ เร็วๆ นี้ ***

บทที่ 8

โครันรีบลงจากทางลาดยาวที่ลงไปในหลุมแห่งความมืด โครันมั่นใจว่าคุกใต้ดินอยู่ใกล้ๆ เขาซ่อนตัวอยู่ในเงามืดในขณะที่กลุ่มผู้คุมเดินผ่านไป สนทนากันด้วยภาษาที่รุนแรงและบาดคอ พวกเขาไม่สนใจมุมของเขาวงกต ปล่อยให้โครันเดินต่อไป

กำแพงหินกลายเป็นอุโมงค์ที่ขรุขระและชื้นซึ่งแกะสลักไว้ในหินที่มีชีวิตใต้ปราสาท โครันเคลื่อนตัวผ่านความมืด บางครั้งก็สว่างไสวด้วยแสงจางๆ ของเห็ดรา ความมืดดูเหมือนมีชีวิตด้วยการเคลื่อนไหวที่ส่งเสียงฟู่และทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ เขามองเห็นดวงตาสีแดงสามดวงเป็นประกายและรู้สึกว่ามีบางอย่างเลื้อยผ่านเท้าเปล่าของเขา เสียงกรีดร้องอันแผ่วเบาดังก้องไปทั่วทางเดินที่คดเคี้ยว มันทำให้เขากลัวเมื่อมาเยือนครั้งก่อน แต่ตอนนี้—

มันสำคัญอะไร? อะไรจะสำคัญไปกว่าการฆ่าสัตว์ประหลาดเหล่านี้ให้ได้มากที่สุดก่อนที่พวกมันจะครอบงำเขา?

อุโมงค์เปิดเป็นถ้ำขนาดใหญ่ พื้นปูด้วยแอ่งน้ำสีดำมันเยิ้ม โครันเดินไปตามขอบสระที่แคบและลื่นอย่างระมัดระวัง มีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในความมืด—สิ่งมีชีวิตขนาดมหึมาที่ผิดรูปและมืดกว่าตอนกลางคืนด้วยซ้ำ มันส่งเสียงคำรามเป็นโพรงและว่ายเข้ามาหาเขา นำคลื่นของกลิ่นเหม็นที่ทำให้ โครัน วิงเวียนและเจ็บคอ

โครันทรงตัวอยู่บนขอบสระและสังเกตเห็นสัตว์ร้ายคลานขึ้นมาจากน้ำตรงมาหาเขา ฟันของมันเป็นประกายแวววาวในแสงสีฟ้าสลัว แต่มันไม่มีตา—มันตาบอด โครัน ถอยร่นไปตามหิ้งเพื่อไปยังทางออกอีกด้านหนึ่ง โครัน รู้สึกว่าพื้นสั่นสะเทือนภายใต้น้ำหนักอันมหาศาลของสิ่งมีชีวิต

ขณะที่เขากระโจนออกไป ขากรรไกรของสัตว์ประหลาดก็หุบลงด้านหลังเขา วิ่งไปตามอุโมงค์ โครันได้ยินเสียงร้องของมัน คล้ายกับฟ้าร้องทึมๆ ดังก้องผ่านความมืดมิดอันน่าสะพรึงกลัว มันจะไม่ไล่ตามเขาไปไกล แต่เส้นทางกลับของเขาจะถูกปิดกั้น

ไม่เป็นไร มันไม่สำคัญ เมื่อระเบิดเข้าไปในพื้นที่เปิดโล่งอีกแห่งโครันก็เห็นแซนไธติดอาวุธสามคนรุมล้อมกองไฟที่ริบหรี่ ถัดจากพวกเขาไป มีแสงสีแดงส่องมาที่ทางเข้าประตูที่มีเหล็กกั้น และข้างหลังนั้นมีร่างที่กวนๆ—ผู้ชาย!

โครันวิ่งไปทั่วห้อง ดาบของเขากรีดร้องอยู่ในมือ มันลงมาทำให้กระโหลกของยามคนหนึ่งแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่เขาจะเก็บมันได้แซนไธอีกสองคนก็โจมตี

เขาหลบหลีกการแทงที่รุนแรงจากหอกและเข้าประชิดตัวผู้จู่โจมของเขา แทงขึ้นด้วยกริชของเขาชาวแซนไธร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด กอด โครัน แน่นในขณะที่กัดฟันเข้าที่ไหล่ของเขา โครัน ฟันอย่างดุเดือด ฉีกคอของสัตว์ร้ายให้เปิดออก พวกเขาทรุดลงกับพื้น ถูกขังอยู่ในอ้อมกอดอันป่าเถื่อน คลั่งไคล้เหมือนสัตว์ร้าย มีดของ โครัน เฉียดซี่โครงของชาวแซนไธและเขารู้สึกว่าใบมีดหักครึ่ง เขาจับขากรรไกรของสัตว์เลื้อยคลานด้วยมือทั้งสองข้าง โดยไม่สนใจเขี้ยวของมันและบังคับปากของมันให้เปิดออก ทำให้กระดูกกรามแตก

โครันกลิ้งตัวออกมาจากใต้สิ่งมีชีวิตที่กำลังดิ้นรนอย่างไร้เรี่ยวแรงและตรวจดูพื้นที่เพื่อหาผู้พิทักษ์คนที่สามชาวแซนไธนอนอยู่ในกองที่พังยับเยินติดกับห้องขังโดยสำรองไว้ใกล้กับลูกกรงมากเกินไป คนที่ถูกคุมขังยังคงมีอาวุธอยู่ในครอบครอง

........ .⋆｡♡˚

ห้องปรากฏต่อหน้าพวกเขา กว้างใหญ่และประดับประดาด้วยเสา พรมเกลื่อน และผ้าทอจากชาวแซนไธเครื่องเรือนที่แกะสลักอย่างประณีตเต็มพื้นที่ และที่ปลายสุดมีบัลลังก์สูงตระหง่านประดับประดาด้วยหลังคา ซึ่งมีรูปทองขนาดใหญ่ประทับอยู่ ร่างอื่นๆ ล้อมรอบบัลลังก์ในขณะที่ pikemen เรียงแถวกำแพงอย่างแน่นหนา

ท่ามกลางหมอกและหมอกควันยามพลบค่ำ ดวงตาของโครันจดจ่ออยู่กับเสื้อคลุมสีดำของชอร์ซอนและเสื้อคลุมสีเพลิงของ ไครเซส์เขาสบถออกมาอย่างรุนแรงและพุ่งเข้าหาพวกเขา

เสียงแตรเจาะอากาศ และทหารยามก็กระโจนลงมาจากกำแพง ตั้งแนวป้องกันหน้าบัลลังก์ มนุษย์ปะทะกับแซนไธด้วยความโกรธแค้น เสียงร้องต่อสู้ของพวกเขาดังกึกก้องไปทั่วทั้งห้อง

ดาบและขวานถูกนำมาใช้ด้วยเจตนาร้าย โครันเหวี่ยงอาวุธของเขาไปที่ใบหน้าสัตว์เลื้อยคลานที่แสยะยิ้มที่ใกล้ที่สุด รู้สึกว่าใบมีดจมลงไป และปลดปล่อยเสียงร้องสงครามของโคนาฮูร์ เขาแทงสัตว์ร้ายด้วยดาบของเขา ยกมันขึ้นสูงแล้วเหวี่ยงมันเข้าใส่ทหารยาม

Tsathuตะโกนและลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเขา ทันใดนั้น ราชาชาวแซนไธก็กลายร่างเป็นหนวดที่น่ารังเกียจ ชวนให้นึกถึงสิ่งมีชีวิตจากส่วนลึกของทะเล ร่างที่มืดและบวมของมันเอื้อมขึ้นไปบนเพดาน เสียงกรีดร้องดังขึ้นในอากาศ และความหวาดกลัวทำให้ผู้ต่อสู้แข็งทื่อในเส้นทางของพวกเขา

"มายากล!" เสียงของโครันสั่นด้วยความดูถูก เขาพุ่งหัวทิ่มเข้าไปในร่างมหึมา

เขาสัมผัสได้ถึงผลกระทบจากการฟาดเข้ากับร่างกายที่แข็งของมัน ความหยาบของหนังที่เสียดสีกับผิวหนังของเขา และกลิ่นที่ฉุนของพิษของมัน หนวดรัดเขาไว้ บดซี่โครงและบังคับอากาศออกจากปอด

ท่ามกลางวังวนแห่งความเจ็บปวด จิตใจของเขาอ้าปากค้าง

“มันไม่จริง! มันไม่จริง!”

เขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น ต่อสู้อย่างมืดบอดผ่านภาพลวงตาที่กลืนกินเขา โจมตีด้วยพลังทั้งหมดของเขา

ท่ามกลางเสียงคำรามในความรู้สึกของเขา เขารู้สึกว่าดาบของเขาสัมผัสกับของแข็งบางอย่าง เขาปล่อยเสียงคำรามแห่งชัยชนะอันป่าเถื่อนและโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า แรงกดทับลดลง เขาลืมตาขึ้นพร้อมน้ำตา มองเห็นร่างยักษ์สลายกลายเป็นควัน หมอก และความว่างเปล่า ท้าวจตุโลกบาลดิ้นทุรนทุรายด้วยความทรมาน ศีรษะเกือบขาด มันเป็นเพียงชาวแซนไธที่กำลังจะตายอีกตัวหนึ่ง และภาพลวงตาก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

โครันที่ยืนอยู่บนบัลลังก์สำรวจห้อง ยามและกะลาสียังคงเงียบงัน เขาออกคำสั่งด้วยเสียงคำรามกึกก้อง “ฆ่าพวกมัน! ฟาดพวกมันลง!”

การต่อสู้ปะทุขึ้นอีกครั้ง เต็มไปด้วยเสียงคำรามและการปะทะกันของเหล็ก สายตาของ โครัน กวาดตาไปรอบๆ มองหาแซนไธพ่อมดสายพันธุ์อื่น แต่ก็ไม่เห็นพวกมันเลย พวกเขาคงจะหนีไปที่ส่วนอื่นของปราสาทอย่างชาญฉลาด ปล่อยพวกเขาไป!

อย่างไรก็ตามแซนไธหลั่งไหลเข้ามาในห้องมากขึ้น เสียงแตรต่อสู้ดังขึ้น และเสียงสัตว์เลื้อยคลานในลำคอเรียกร้องให้กำลังเสริม หากมนุษย์หลีกเลี่ยงไม่ให้จำนวนมหาศาลท่วมท้น พวกเขาต้องต่อสู้เพื่อหาทางออกในไม่ช้า ในขณะเดียวกัน ประกายไฟสีแดงในคุกใต้ดินยังคงคืบคลานไปยังกล่องผงสีดำ

โครันกระโจนลงจากบัลลังก์ ดาบของเขาฟันและฟัน ผ่าเงี่ยงและหางของชาวแซนไธ

"ถึงข้า!" เขาตะโกน “มาล้อมข้าไว้ คนแห่งอุมโลตู!”

นักรบชาวอุมโลตวนได้ยินเสียงเรียกของเขาและจัดกลุ่มใหม่ ก่อตัวเป็นกระจุกขนาดเล็กที่ฟันเข้าหา โครัน ตามเส้นทางของคมดาบที่ไม่หยุดยั้งของเขา เขาไม่เคยหยุดโจมตี ไล่ต้อนสัตว์เลื้อยคลานไปข้างหน้าจนกว่าพวกมันจะถอยห่างจากการรุกที่ดุร้ายของเขา

คนเหล่านั้นรวมตัวกันเป็นหนึ่งเดียว และโครันก็พาพวกเขาข้ามห้องไปอย่างรวดเร็วอย่างบ้าคลั่งไปยังทางเข้าประตู ความคิดแวบเข้ามาในหัวของเขา:ชอร์ซอนและ ไครเซส์อยู่ที่ไหน

แซนไธกระจัดกระจายต่อหน้าการเร่งรีบของมนุษย์ที่สิ้นหวัง ในที่สุดพวกเขาก็โผล่ออกมาในทางเดินที่คุ้นเคยซึ่ง โครัน จำได้ว่านำไปสู่ภายนอก โดย Breannach Brannor ผู้ยิ่งใหญ่ ยังมีโอกาสหลบหนี!

"โครัน! โครัน เจ้าปีศาจทะเล! ข้ารู้ว่าเธอมีส่วนในเรื่องนี้!" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

โครัน หันไปเห็น อิมาซูพุ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับขวานเปื้อนเลือด อิมาซูขอบท่านพระเจ้า เป็นอิสระแล้ว!

“ข้าได้ยินเสียงการต่อสู้ และผู้คุมหอคอยรีบวิ่งไปที่นั้น” กัปตันชาวอุมโลตวนอ้าปากค้าง "ข้าจึงตามไป ระหว่างทางข้าพบชอร์ซอนและไครซีส"

"เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา" โครันถามอย่างกระตือรือร้น

รอยยิ้มอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วใบหน้าของนักรบสีน้ำเงินขณะที่เขาขว้างบางอย่างสีแดงไปที่เท้าของ โครัน "มีหัวหน้าสมรู้ร่วมคิดของชอร์ซอนผู้หญิงของข้าเป็นอิสระ!"

"ไครเซส์..." เสียงของโครันเต็มไปด้วยความโล่งใจและมีความสุข

อิมาซูพิงขวานของเขา หอบอย่างหนัก น้ำหนักของการทดลองของพวกเขาปรากฏอยู่บนเขา

โครัน และ อิมาซูสบตากันอย่างสิ้นหวังในขณะที่แซนไธเข้าใกล้พวกเขาอีกครั้ง เวลากำลังจะหมดลง และการระเบิดของผงปีศาจที่ใกล้เข้ามาได้เพิ่มความเร่งด่วนให้กับพวกเขาในการหลบหนี พวกเขาต่อสู้อย่างดุเดือด เหล่าทหารที่เก่งที่สุดรายล้อมอยู่รอบๆ โถงทางเดินเต็มไปด้วยคมดาบขณะที่พวกเขาต่อสู้เพื่อมุ่งสู่พอร์ทัลชั้นนอก

ท่ามกลางความโกลาหลและการสังหารหมู่แซนไธได้ระดมพลและเปิดการโจมตีอย่างดุเดือดอีกครั้ง ใบหน้าโผล่ออกมาจากความมืด โครันและอิมาซุโจมตีด้วยกำลังทั้งหมดของพวกเขา ฟันและปัดป้อง ปกป้องพื้นดินขณะที่พวกเขาถอยกลับอย่างช้าๆ ทางเดินสะท้อนด้วยเสียงปะทะของอาวุธ และนักรบที่ล้มลงก็ถูกแทนที่ด้วยคนอื่นๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อเผชิญหน้ากับศัตรู

แต่สุดทางเดินเข้ามาใกล้ และประตูเหล็กขนาดใหญ่ที่ทางออกก็เริ่มแกว่งปิด ความตื่นตระหนกเกาะกุมพวกเขาเมื่อตระหนักได้ว่าพวกเขากำลังถูกขังอยู่แซนไธเบียดเข้ามาใกล้ แถวแน่นขึ้น และความตายดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง ไครเซส์ปรากฏตัวที่ทางเข้า ล้อมรอบด้วยพายุที่หอนข้างนอก เสื้อคลุมของเธอปลิวไสวไปตามสายลม คล้ายกับปีกสีแดงท่ามกลางความมืดมิดที่มีแสงจากฟ้าแลบ ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความโกรธของเทพธิดาผู้พยาบาท

"อยู่ที่นี่!" เธอกรีดร้อง “อยู่ที่นี่แล้วถูกโค่น เจ้าคนทรยศสาม!”

นักรบชาวอุมโลตวนคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่เธอ แต่ประตูปิดดังปัง ผนึกเขาจากสหายของเขา สายฟ้าขนาดใหญ่ดังก้องเมื่อล็อคจากด้านนอก ปล่อยให้พวกเขาติดอยู่ที่ส่วนท้ายของห้องโถงแซนไธรู้สึกถึงชัยชนะ เตรียมที่จะห่าฝนลูกศรใส่พวกเขา การจับกุมของพวกเขาดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงไม่ได้

ในขณะเดียวกัน ในส่วนลึกของคุกใต้ดิน ฟิวส์ก็ถึงจุดสิ้นสุด เปลวเพลิงปะทุออกมาจากกล่องผงปีศาจที่เปิดอยู่ ลามไปถึงกองที่อยู่โดยรอบอย่างตะกละตะกราม ป่าวประกาศถึงหายนะแห่งหายนะของปราสาทที่ใกล้เข้ามา

........ .⋆｡♡˚