07 แม่มดกับโจรสลัด ♔ WITCH of the demon seas by Poul Anderson

*** หมายเหตุ: เนื้อหานิยายที่นำมาวางไว้ ณ ที่นี้ บางส่วนจะยังไม่ได้ถูกขัดเกลา จึงอาจมีทั้งคำผิด คำตก สลับคำทำให้งง คำที่ไม่ตรงความหมายไปบ้าง ทั้งนี้ทั้งนั้น นิยายที่ถูกขัดเกลาภาษาและตรวจคำผิดเสร็จสมบูรณ์อย่างดีแล้วจะถูกนำไปวางในรูปแบบ eBook เท่านั้นจ้า โปรดติดตามรอโหลดกันให้ได้เลยนะคะ เร็วๆ นี้ ***

บทที่ 7

---

วันเวลาผ่านไปท่ามกลางสายฝนโปรยปราย Xanthians นำอาหารมาให้พวกเขาถึงสองครั้ง และครั้งหนึ่งที่โครันและ อิมาซูพยายามจะลงไปตามทางลาด แต่ถูกสัตว์เลื้อยคลานที่ถือหอกขวางไว้ มิฉะนั้นพวกเขาถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง

ความรู้สึกโดดเดี่ยวกัดกินเส้นประสาทของพวกเขาราวกับน้ำกรด ชอร์ซอนนั่งตัวแข็งทื่อและไม่ขยับเขยื้อนบนโซฟา จมอยู่กับความคิด โครงร่างที่ผอมแห้งของเขาคล้ายกับมัมมี่เขมร อิมาซูนั่งยองๆ อย่างไม่พอใจ แกะสลักหนึ่งในเครื่องประดับเล็กๆ น้อยๆ ที่ชาวเรือมักทำในช่วงเวลาว่าง โครันเดินไปมาเหมือนสัตว์ที่ถูกขังอยู่ในกรง ความโกรธของเขาเพิ่มขึ้นทุกขณะ แม้แต่ เพเรียสก็เริ่มกระวนกระวายใจและเริ่มลาดตระเวนที่ห้องโถง ข้ามเส้นทางกับโครันไปตลอดทาง ชายผู้นั้นอดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้งๆ เขาเริ่มชอบอีรินเยและความมุ่งร้ายตรงไปตรงมาของเขามากขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางความสนใจของมนุษย์และแซนธี

มีเพียง ไครเซส์เท่านั้นที่ยังคงสงบ เธอนอนขดตัวอยู่บนเตียงราวกับสัตว์ที่งดงาม ผมยาวสลวยยาวสลวยเป็นลอนสลวยปกคลุมไหล่ รอยยิ้มที่คลุมหน้าประดับริมฝีปากสีแดงเข้ม แล้ววันเวลาก็ผ่านไป

ในตอนเย็น พวกเขาได้ยินเสียงฝีเท้าช้าๆ และเห็นกลุ่มแซนไธขึ้นไปบนทางลาด เป็นภาพที่น่าเกรงขาม ร่างสีทองที่สง่างามเคลื่อนตัวด้วยความสง่างามโดยเจตนาภายใต้เสื้อคลุมที่ส่องแสงระยิบระยับ บางคนถือหอกแหลมคม เห็นได้ชัดว่าเป็นนักรบ แต่คนที่พูดดูเหมือนจะเป็นข้าราชการในวัง

“คำทักทายจาก Tsathu ราชาแห่งทะเลปีศาจ ถึง ชอร์ซอนแห่ง Achaera” เสียงนั้นดังขึ้น "ท่านได้รับเชิญให้รับประทานอาหารกับลอร์ดแห่งแซนไธในคืนนี้"

“ข้ารู้สึกเป็นเกียรติ” ชอร์ซอนโค้งคำนับ "ไครเซส์จะไปกับข้า เพราะเธอมีค่าเท่ากับข้า"

“อนุญาต”ชาวแซนไธตอบอย่างจริงจัง

"และข้าคิดว่าเรารอที่นี่"โครันพึมพำอย่างดื้อรั้น

“คงไม่นานหรอก” ไครเซส์ยิ้มอย่างอ่อนโยน “หลังจากคืนนี้ ข้าเชื่อว่าจะปลอดภัยที่จะเปิดเผยสิ่งที่ท่านอยากรู้”

เธอแต่งกายด้วยชุดงานเลี้ยงที่นำมาจากเรือ เสื้อคลุมรัดรูปที่ทำจากผ้าไหมระยิบระยับบางเบาจาก Hiung-nu เสื้อคลุมสีแดงสดที่ไหลลงมาจากไหล่เปลือยเรียวของเธอราวกับเปลวไฟ สร้อยข้อมือและสร้อยคอขนาดใหญ่อลังการ . ทับทิมที่เร่าร้อนเพียงเม็ดเดียวส่องประกายที่คออันสง่างามของเธอ ในขณะที่ไข่มุกและเงินเปล่งประกายระยิบระยับราวกับหยาดน้ำค้างบนผมสีดำขลับของเธอ ความงามของเธอทำให้โครันไม่ทันตั้งตัว ทำให้เขาพูดไม่ออกขณะที่เธอติดตาม ชอร์ซอนและ Xanthi

เธอหันไปโบกมือให้เขา เสียงกระซิบของเธอดังก้องไปทั่วหัวใจของเขา “ราตรีสวัสดิ์ ที่รักของข้า”

เมื่อพวกเขาไปแล้ว อีรินเยที่ตามหลังมา อิมาซุมองโครันด้วยสายตาที่เศร้าสร้อยและพูดว่า "ตอนนี้เราออกจากเรื่องแล้ว"

“ยังไม่ใช่” ชาวโคนาฮูเรี่ยนตอบ ยังคงงุนงงอยู่บ้าง

"โอ้ ใช่ โอ้ ใช่ ท่านเชื่อจริงหรือว่าพวกเราชาวกะลาสีธรรมดาๆ จะได้รับการปรึกษาหารือหรือให้ความสำคัญใดๆ ไม่ โครัน เราเป็นเพียงเบี้ยบนกระดานหมากรุกของชอร์ซอน เราเล่นส่วนของเราแล้ว และตอนนี้เขาจะเหน็บ เราออกไปในกล่อง " 

"ไครเซส์่บอกว่า—"

อิมาซูส่ายหัวโล้นที่มีแผลเป็นอย่างเศร้าใจ “แน่ใจนะว่าไม่เชื่อแม้แต่คำเดียวที่แม่มดดำพูด?”

มือของโครันเคลื่อนเข้าหาดาบของเขาโดยสัญชาตญาณ “ข้าเคยบอกเธอไปแล้วว่าข้าจะไม่ยอมให้มีการใส่ร้ายไครซีส” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียด

"ทำตามใจเถอะ ตอนนี้มันแทบจะไม่สำคัญแล้ว แต่พูดตามตรงเถอะ โครัน ถ้าเธอต้องการก็ฟาดข้าสิ มันจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไร แต่ลองคิดดูสิ ข้ารู้จักไครซีสมานานกว่าเธอแล้ว และข้าก็ ไม่เคยเห็นใครเปลี่ยนสันดานชั่วข้ามคืน—เพื่อใครเลย”

"เธอพูด-"

"บางทีเธออาจจะชอบท่านในแบบของเธอเอง ท่านหาคู่หูที่หล่อเหลาและมีประโยชน์ เหมือนกับอีรินเยของเธอ แต่สิ่งอื่นที่เธอปรารถนา เป็นสิ่งที่เธอยอมเสียสละมากกว่าโลกที่ปราศจาก ความคิดที่สอง "

โครันเดินไปด้วยสีหน้าลำบากใจ “ผมไม่ไว้ใจชอร์ซอน” เขายอมรับ "ข้าเชื่อใจเขามากพอๆ กับที่ข้าเชื่อในเทพฟีแร็กซ์ที่บ้าคลั่ง และอะไรก็ตามที่ Tsathu วางแผนไว้ก็สามารถอธิบายได้ว่าเป็น...ความชั่วร้าย" เขาจ้องมองไปยังช่องเปิดที่มืดของทางลาด “ถ้าข้าได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด!”

"เรามีโอกาสอะไรสำหรับสิ่งนั้น เราอยู่ภายใต้การเฝ้าระวัง ท่านก็รู้"

"ใช่ แน่นอน แต่..." จู่ๆ ก็เกิดความคิดขึ้น โครันเดินไปที่หน้าต่าง ข้างนอกฝนหยุดตกแล้ว แต่กำแพงหมอกหนาและความมืดบดบังการมองเห็น อากาศร้อนอย่างกดขี่ข่มเหง และเขาสามารถได้ยินเสียงฟ้าร้องก้องกังวานในท้องฟ้าที่ซ่อนอยู่

........ .⋆｡♡˚

กำแพงถูกปกคลุมด้วยเถาวัลย์หนา กิ่งของมันหนาเท่าขาคน ใบไม้ขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่เหนือขอบหน้าต่างยังคงชื้นจากฝนและหมอก “ข้าจำแผนผังปราสาทได้” โครันพูดช้าๆ "มันเป็นอุโมงค์และทางเดินที่คดเคี้ยว แต่ข้าหาทางไปห้องโถงฉลองได้"

อิมาซูดูไม่สบายใจ “หากพวกเขาจับท่านได้ มันหมายถึงความตายอย่างแน่นอน” เขาเตือน

รอยยิ้มของโครันเต็มไปด้วยความขมขื่น "ความตายเป็นไปได้โดยไม่คำนึงถึง" เขาตอบ “แต่ข้าคิดว่าข้าจะใช้โอกาสของข้า”

"ข้าไม่คล่องตัวเหมือนเมื่อก่อน แต่..."

"ไม่ ไม่ อิมาซู พักที่นี่จะดีที่สุด ถ้าใครมาแอบดูและเห็นท่าน พวกเขาจะถือว่าเราทั้งคู่อยู่ที่นี่ หวังว่านะ"

โครันถอดเสื้อคลุมและรองเท้าแตะออก เหลือเพียงกระโปรงสั้น เขาสะพายดาบไว้ด้านหลัง วางมีดไว้ในเข็มขัด แล้วหันไปทางหน้าต่าง

“มันอาจไม่ใช่การตัดสินใจที่ฉลาดที่สุด” เขากล่าว "ข้าควรจะเชื่อใจ ไครเซส์และข้าก็เชื่อ อิมาซูแต่พวกมันสามารถเอาชนะเธอได้อย่างง่ายดาย อะไรๆ ก็ดีกว่ารออยู่ที่นี่เหมือนสัตว์ติดกับดัก"

“ขอให้ทวยเทพคุ้มครองท่านด้วย” อิมาซูพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เขากำหมัดแน่น "ไปนรกกับชอร์ซอน! ข้าเป็นคนรับใช้ของเขามานานเกินไปแล้ว ข้าอยู่กับท่าน เพื่อนของข้า"

"ขอบท่าน." โครันเหวี่ยงตัวเองออกไปนอกหน้าต่าง "ขอให้พวกเราทุกคนโชคดี อิมาซู"

หมอกปกคลุมเขาเหมือนเสื้อคลุม บดบังการมองเห็นของเขา เขาแทบจะไม่สามารถมองเห็นกำแพงเงาในขณะที่เอื้อมมือไปหาเถาวัลย์หนาทึบ ก้าวผิดเพียงครั้งเดียว เถาวัลย์หักเพียงครั้งเดียว และเขาจะพบกับจุดจบที่น่าสยดสยองในลานด้านล่าง

เขาลงไป ลงมาอย่างช้าๆ กิ่งไม้ข่วนเขา และกิ่งไม้ลื่นอยู่ใต้มือของเขา ซ่อนตัวอยู่ใต้ชั้นของใบไม้ กล้ามเนื้อของเขาเครียดจากความพยายาม และเขาลื่นไถลไปสองสามครั้ง ดิ้นรนเพื่อชีวิตที่รักอย่างสิ้นหวัง

ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องที่ดังกึกก้องขึ้นเรื่อยๆ บางอย่างก็ส่งเสียงร้องครวญครางในยามค่ำคืน

โครันเกาะผนังและเพ่งสายตาลงต่ำ ลมกระโชกแรงพัดหมอกให้แยกออกจากกันชั่วขณะ เผยให้เห็นแนวขรุขระของสายฟ้าที่อยู่ด้านบน เบื้องล่างของเขาคือลานบ้าน ซึ่งเขามองเห็นเกล็ดแวววาวของทหารยามที่ตรวจตราตามกำแพง

เขาเคลื่อนที่อย่างระมัดระวังไปตามหอคอยที่ยื่นออกมาจนมาถึงกำแพงปราสาทหลัก เขาขยับไปด้านข้าง กวาดสายตามองพื้นผิวของมันจนกระทั่งถึงช่องมืด—หน้าต่าง บีบตัวเองผ่าน เขารู้สึกถึงเศษหินกับผิวหนังของเขา

เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สูดลมหายใจเข้าไปในห้อง มือกำดาบแน่น มีทางเดินทอดยาวไปข้างหน้า หายไปในความมืดที่ส่องสว่างด้วยแสงสีฟ้าจางๆ ของเชื้อรา เขาได้ยินและไม่เห็นสัญญาณของแซนไธแต่มีบางอย่างวิ่งผ่านพื้นและหมอบอยู่ในมุมมืดเพื่อสังเกตเขา

เขารีบเดินไปตามทางเดินอย่างเงียบๆ ด้วยเท้าเปล่า หมอกหมุนวนและขดตัวตามความยาวที่คลุมเครือ และเขาได้ยินเสียงน้ำหยด ครั้งหนึ่ง เสียงกรีดร้องอันเยือกเย็นดังก้องอยู่ในอากาศชื้น เขาเชื่อว่าเขาจำแผนผังเขาวงกตได้—เลี้ยวซ้ายที่นี่ และน่าจะมีทางลาดลงไปอีก—

ทันใดนั้น ร่างสีทองขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นรอบมุม ก่อนที่ชาวแซนไธจะทันตั้งปลุก ดาบของโครันก็ผ่ากลางอากาศ แยกหัวของสิ่งมีชีวิตออกจากร่าง เขาเตะศพที่ไร้ชีวิตหลังประตูใกล้ๆ แล้วดันไปข้างหน้า ลมหายใจขาดห้วง

ชลงไปครึ่งทางลาด ทางเข้าแคบๆ เรียก—อุโมงค์ที่เจาะเข้าไป

โครันฟังอย่างตั้งใจในขณะที่เขาหมอบอยู่บนระเบียง มองลงไปที่ห้องด้านล่าง ลอร์ดแห่งทะเลปีศาจนั่งรอบโต๊ะยาว เกือบจะเสร็จจากมื้ออาหารแล้ว เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจที่คลุมเครือว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนระหว่างการเดินทางที่ทรยศของเขา บทสนทนาของพวกเขาลอยขึ้นไปหาเขาโดยลอยอยู่ในอากาศ

ที่หัวโต๊ะ Tsathu และที่ปรึกษาของเขาเอนกายบนเก้าอี้นวมหรูหราประดับด้วยทองคำแวววาว ชอร์ซอนและไครเซส์อยู่ใกล้ๆ ดื่มด่ำกับไวน์เหลืองรสขมของแซนไธเป็นเรื่องแปลกที่ได้ยิน ไครเซส์ที่สง่างามและมีเสน่ห์พูดเป็นภาษาสัตว์เลื้อยคลานที่เปล่งเสียงดังกล่าว

“—น่าสนใจ ข้ามั่นใจ” Tsathu กล่าว

“มากกว่านั้น—อีกมาก!” โครันสัมผัสได้ถึงความรุนแรงในน้ำเสียงของชอร์ซอน พ่อมดโน้มตัวไปข้างหน้า ตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัดด้วยความตื่นเต้น "ท่านมีพลังแซนไธสามารถพิชิตอาเคียราได้อย่างง่ายดาย ทหารม้าและงูทะเลของท่านสามารถทำลายเรือของพวกเขาได้ ผงปีศาจของท่านสามารถทำลายกำแพงของพวกเขาได้ พยุหะของท่านสามารถยึดครองดินแดนของพวกเขาได้ และเวทมนตร์ของท่านสามารถทำให้ตาบอดและทำให้พวกเขาเสียสติได้ ความหวาดกลัวที่ท่านปลูกฝังจะทำให้ผู้คนโน้มน้าวใจเรา”

“บางทีท่านประเมินเราสูงเกินไป” Tsathuตอบ "ในขณะที่มันเป็นความจริงที่เรามีกองทัพที่น่าเกรงขามและจำนวนมหาศาล อย่าลืมว่าแซนไธโดยเนื้อแท้แล้วเป็นเผ่าพันธุ์ที่สงบสุขมากกว่าเมื่อเทียบกับมนุษย์ เผ่าพันธุ์ของท่านนั้นแข็งกร้าวและโหดเหี้ยม ถึงกับเข่นฆ่ากันเอง ทำสงครามเพื่อ ปล้นสะดม เกียรติยศ หรือบางครั้งก็ไม่มีเหตุผลใดๆ เลย ก่อนที่เผ่าพันธุ์กษัตริย์จะอุบัติขึ้นแซนไธอาศัยอยู่อย่างสงบสุขบนพื้นทะเลและเกาะเล็กๆ สองสามเกาะ โดยปราศจากความปรารถนาที่จะทำร้ายผู้อื่น

"พวกเขาไม่มีความสามารถทางเวทย์มนตร์โดยธรรมชาติที่มนุษย์ทุกคนมี แม้ว่ามันจะยังไม่พัฒนาก็ตาม ผลก็คือ พวกเขามีความอ่อนไหวต่อเวทย์มนตร์มากกว่ามนุษย์ ดังนั้น เมื่อเผ่าพันธุ์ราชาเกิดมาพร้อมกับพลังเช่นนี้ พวกเขาจึงรีบเร่ง ได้รับการควบคุมเหนือผู้คนของพวกเขาและตั้งตนเป็นผู้ปกครองที่แท้จริงของแซนไธอย่างไรก็ตาม พวกเรา ราชา พ่อมด และลอร์ดแห่ง Demon Sea ต่างก็เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มพันธุ์ผสมเดียวกัน หากไม่มีเรา พลังของแซนไธก็จะ แตกสลายและพวกเขาจะกลับคืนสู่สภาพเดิม

"แม้แต่วิทยาศาสตร์แซนไธก็เป็นหนี้การมีอยู่ของเรา เราซึ่งเป็นเผ่าพันธุ์กษัตริย์ได้พัฒนาผงปีศาจ และทุกสิ่งที่เราสร้างขึ้นจะถูกเก็บไว้ในคุกใต้ดินของปราสาทแห่งนี้ เพียงพอที่จะทำให้มันกลายเป็นเถ้าธุลีบนท้องฟ้า"

........ .⋆｡♡˚

การแสดงออกของ Tsathu เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่เหน็บแนม "อย่าตีความความอ่อนแอในการรับรู้ของข้า" เขากล่าว "แม้ลอร์ดทุกคนที่ครอบครองชาวแซนไธอาจมารวมตัวกันในห้องนี้ พลังนั้นเกินจินตนาการของท่าน และเพื่อแสดงให้เห็นถึงความไร้อำนาจของท่าน คนของท่านถูกคุมขังในคุกใต้ดิน และความรู้สึกโล่งใจของพวกเขาก็ถูกปลดปล่อยออกจากจิตใจของพวกเขา"

"เป็นไปไม่ได้!" ชอร์ซอนอ้าปากค้าง "ไม่สามารถยก geas ได้—"

"แต่มันสามารถ geas ไม่มีอะไรมากไปกว่าการบังคับที่ฝังลึกในสมองซึ่งครอบงำนิสัยอื่นๆ ทั้งหมด ความคิดเดียวเพียงอย่างเดียวไม่สามารถลบรูปแบบที่ปลูกฝังได้ แต่หลายๆ จิตใจที่ทำงานร่วมกันสามารถทำได้ และนั่นคือสิ่งที่ข้าและที่ปรึกษาของข้ามี เสร็จแล้ว นับแต่วันนี้ไป คนของเจ้าก็เป็นอิสระทางวิญญาณ ไม่พอใจเจ้าในสิ่งที่เจ้าสร้างมันไว้ เจ้าอยู่คนเดียว"

ร่างขนาดมหึมาเคลื่อนเข้ามาใกล้ เปล่งรัศมีอันตรายออกมาโครันกำดาบแน่น ถ้าพวกเขากล้าทำร้ายไครเซส์—

อย่างไรก็ตาม เธอตอบอย่างใจเย็นว่า "ไม่เป็นไร คนของเราเป็นเพียงเครื่องมือที่จะพาเรามาที่นี่ ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ เราทำได้โดยไม่มีพวกเขา สิ่งที่สำคัญจริงๆ คือแผนการของเราที่จะใช้เวทมนตร์ควบคุม Achaera"

“และข้ามองไม่เห็นว่าแซนไธจะได้ประโยชน์อะไรจากมัน” Tsathu พูดแทรกอย่างหมดความอดทน “พลังแห่งความมืดของเราเหนือกว่าเจ้ามากแล้ว—”

“อย่าให้พวกเราใช้คำพูดเพื่อสร้างความประทับใจให้กับพวกโง่เขลาในหมู่พวกเรา” ไครเซส์ตอบโต้อย่างเหยียดหยาม "พ่อมดทุกคนรู้ว่าเวทมนตร์ไม่มีแก่นแท้ของสวรรค์หรือนรก มันเป็นเพียงการกำหนดรูปแบบให้กับจิตใจอื่นๆ ด้วยการควบคุมของประสาทสัมผัส มันสร้างภาพลวงตาของไลแคนโทรปีหรือสิ่งอื่นใดที่ต้องการ การบังคับของ geas แต่มันไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น—จิตดวงเดียวที่แผ่อิทธิพลผ่านอวกาศเพื่อสร้างความประทับใจที่มันต้องการไปยังอีกจิตหนึ่ง ผงปีศาจของท่าน หรือดาบ ขวาน หรือกำปั้นธรรมดานั้นอันตรายยิ่งกว่า— ถ้าคนเขลาเท่านั้นที่รู้"

ลมหายใจของโครันเปล่งเสียงระหว่างฟันของเขา ถ้า—นั่น—โอ้ พระเจ้า ถ้านั่นเป็นความลับของผู้วิเศษ—!

“ตามใจ” Tsathuตอบอย่างเฉยเมย "สิ่งที่สำคัญจริงๆ คือ ความคิดร่วมกันของเรามีมากกว่าท่านสองคน ทำให้เราสามารถเอาชนะความพยายามใดๆ ก็ตามที่ท่านทำกับเรา ดังนั้นคำถามยังคงอยู่: ทำไมเราจึงควรช่วยท่านในการยึดและคงการควบคุมอาเคียราเราจะได้อะไร ?”

"ข้าสามารถพูดถึงความมั่งคั่งมากมายที่มันครอบครองได้" ชอร์ซอนตั้งข้อสังเกต "แต่มันเป็นความจริง ดังที่ท่านได้ชี้ให้เห็นว่าจิตจำนวนมากที่ทำงานพร้อมเพรียงกันนั้นมีพลังมหาศาลเมื่อเทียบกับจิตเดียว หรือแม้แต่ผลรวมของจิตเหล่านั้นที่ทำงานแยกกัน ข้าเคยทำงานกับทาสมากว่าสิบคน เพื่อให้พวกเขามีสมาธิ เคียงข้างข้าเพื่อที่ข้าจะสามารถดึงพลังจิตของพวกเขาผ่านสมองของข้าเองและใช้มันเป็นของข้าเอง ผลลัพธ์ที่ได้ทำให้ข้าประหลาดใจ ตอนนี้ถ้าประชากรทั้งหมดของอาเคียราถูกบังคับให้ช่วยเหลือเราพร้อมกัน ... "

ดวงตาของแซนไธเป็นประกาย และเสียงพึมพำแผ่วเบาท่ามกลางพวกเขา ชอร์ซอนพูดต่ออย่างรวดเร็ว "มันจะเป็นอำนาจเหนือโลก ไม่มีสิ่งใดสามารถต้านทานพลังจิตที่รวมเป็นหนึ่งเช่นนี้ได้ กับเรา พ่อมดผู้ชำนาญการ ผู้ชี้ทาง และทหารแซนไธที่บังคับให้เชื่อฟัง เราสามารถสร้างสิ่งกีดขวางให้กับทั้งประเทศโดยไม่จำเป็นต้องเป็น ใกล้พวกเขา เราสามารถขยายระยะทางที่กว้างใหญ่ในอวกาศและเชื่อมต่อกับจิตใจบนโลกอื่นที่นักปรัชญาเชื่อว่ามีอยู่นอกเหนือจากเมฆด้านบน ด้วยการเพิ่มพลังทางจิตของเราด้วยวิธีนี้ เราสามารถไขความลึกลับของการดำรงอยู่ เปิดเผยความลับที่ลึกที่สุดของ ธรรมชาติ พลังที่จะทำให้ผงปีศาจของท่านดูเหมือน

........ .⋆｡♡˚

ห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงพึมพำและเสียงกระซิบขณะที่แซนไธพิจารณากันเอง หมอกหมุนวนผ่านอากาศชื้นยามค่ำคืน ทำให้ผนังดูไม่มั่นคง ขยับและพร่ามัวเหมือนควัน

"ทำไมเราไม่สามารถทำสิ่งนี้ให้สำเร็จได้ภายในชาติของเรา" Tsathuสอบถาม

"เพราะอย่างที่ท่านเองก็รับทราบแซนไธไม่มีพลังทางจิตโดยกำเนิดของมนุษย์ ยกเว้นพวกท่านไม่กี่คนที่เป็นเจ้านาย มนุษย์ต่างหากที่ต้องถูกควบคุม โดยมีคนธรรมดาสามัญแบบเดียวกับท่านเป็นผู้ดูแล" ชอร์ซอนอธิบาย

“แล้วทำไมเราถึงกำจัดท่านและทำสิ่งนี้ด้วยตัวเองไม่ได้” Tsathu กด

“เพราะท่านไม่เข้าใจมนุษย์ ความแตกต่างนั้นกว้างเกินไป ท่านไม่มีทางควบคุมความคิดของมนุษย์ได้เหมือน ไครเซส์หรือข้าทำได้” ชอร์ซอนตอบ

ชาวแซนไธอีกคนแสดงความกังวลของพวกเขา "แต่ท่านรู้หรือไม่ว่าสิ่งนี้จะมีผลกับเผ่าพันธุ์มนุษย์? ชาวอาเคียราของท่านจะกลายเป็นหุ่นยนต์ที่ไร้สติภายใต้การควบคุมดังกล่าว เมื่อปราศจากพลังงานชีวิต พวกเขาจะแก่และพินาศเหมือนสัตว์ ข้าสงสัยว่าจะมีใครรอดไปได้มากกว่านี้ สิบฤดู"

"อะไรของมัน?" ไครเซส์ยักไหล่ "มีประเทศเพื่อนบ้านอื่นๆ ที่น่าดึงดูดใจ เช่น Conahur, Norriki, Khemri และในท้ายที่สุดโลก เราจะมีเวลาหลายศตวรรษ จำไว้ - เราจะไม่มีวันตาย!"

“และท่านไม่แสดงความกังวลต่อเผ่าพันธุ์ของท่านเองหรือ” ชาวแซนไธถาม

“มันจะไม่ใช่เผ่าพันธุ์ของเราอีกต่อไป” ชอร์ซอนประกาศ "เราจะกลายเป็นพระเจ้า ความคิด การใช้ชีวิต และการใช้พลังที่พวกเขา—อย่างที่เราเองก็เป็นอยู่ตอนนี้—ไม่อาจหยั่งรู้ได้ นอกจากนี้ ทำตามที่ท่านพอใจกับพวกของเราที่นี่ เพื่อเริ่มต้น สิ่งสำคัญคืออะไร"

“แต่อย่าทำร้ายชายผมเหลืองจากโคนาฮูร์” ไครซีสพูดแทรกขึ้นอย่างเฉียบขาด “เขาเป็นของข้า—ตลอดไป”

ท้าวจตุโลกบาลนั่งครุ่นคิดคล้ายเทวรูปทองคำของเทพอสูรเขมร ในที่สุด เขาก็พยักหน้า และเสียงถอนใจที่น่ารำคาญก็กระเพื่อมลงบนโต๊ะยาวขณะที่ลอร์ดแห่งแซนไธเย้ยหยันข้อตกลงของพวกเขา

“สำเร็จแล้ว” Tsathuประกาศ

โครันเดินโซเซกลับเข้าไปในอุโมงค์โดยไม่สนใจการค้นพบ ถูกครอบงำด้วยความบ้าคลั่งที่คำรามภายในจิตใจของเขา 

ไครเซส์—ไครเซส์—ไครเซส์—

มันไม่ใช่ความน่ากลัวของแผนหรือความหายนะที่จะนำมาซึ่งแม้ว่ามันจะล้มเหลวก็ตามที่ทำให้เขาท่วมท้น มันไม่ใช่การเปิดเผยของพลังเหนือจินตนาการที่ต่อกรกับมนุษยชาติ เขาสามารถทนต่อสิ่งเหล่านี้ได้ทั้งหมด รวบรวมกำลังของเขาเพื่อต่อสู้จนกว่าลมหายใจสุดท้ายของเขา แต่..ไครเซส์—

เธอเคยเป็นส่วนหนึ่งของมัน เธอมีส่วนร่วมในการวางแผน ทำลายล้างเผ่าพันธุ์ทั้งหมดของเธออย่างใจจดใจจ่อ เธอโกหกเขา หลอกลวงเขา หักหลังเขา ใช้เขา และตอนนี้เธอต้องการให้เขาเป็นของเล่น 

เป็นหุ่นเชิดอมตะ—แม่มด! แม่มด! แม่มด!

ไร้มนุษยธรรมยิ่งกว่าอีรินเยที่แทบเท้าของเธอ ใจร้ายยิ่งกว่าแซนไธเสียอีก เขาถูกครอบงำด้วยความบ้าคลั่งอันเยือกเย็นที่เขาไม่เคยคิดว่าจะเป็นไปได้ —

ไครเซส์ ไครเซส์ ไครเซส์ ข้ารักเจ้า ด้วยหัวใจทั้งหมดของข้า ข้ารักเจ้า

ไม่มีความหวังเหลืออยู่ในตัวเขา ไม่มีความปรารถนาอื่นใดนอกเหนือไปจากการแก้แค้นที่สมบูรณ์ที่สุดก่อนที่จะลงมือฆ่าเขา พ่อมดชาวแซนไธเก่าได้บอกล่วงหน้าถึงการตายของเขาเองหรือไม่? ใช่ โดยพระเจ้าที่โหดร้ายและบ้าบิ่นซึ่งกำหนดชะตากรรมของมนุษย์ เขาจะทำให้สำเร็จ!

เขาไปถึงทางเดินและเริ่มวิ่ง ขับเคลื่อนด้วยความโกรธและความสิ้นหวัง

........ .⋆｡♡˚

อ่านมั้ย #นิยายโรมานซ์ เวทมนตร์คาถา สัตว์ร้ายและการต่อสู้ ที่ใครได้อ่านแล้วจะนิพพานสีชมพู~*

พบเจอกันได้ที่นี่ ตลอด 24 ชั่วโมง

คุยกันท้ายบท

นิยายที่ท่านถืออยู่ในมือตอนนี้ถูกแปลมาจากนิยายฉบับเก่าดั้งเดิมที่มีลิขสิทธิ์เป็นไปในแบบสาธารณะแล้วในปัจจุบัน แต่ถึงกระนั้น สำหรับนิยายเรื่องนี้ที่ 'ก็ ณ ก่อนนั้น' นำมาแปลและปรับแปลงใหม่ก็จะได้รับการคุ้มครองตามกฎหมาย 'สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537' โดยอัตโนมัตินับจากวันที่เผยแพร่ ซึ่งนิยายได้รับการตัดย่อและปรับแปลงมาจาก

WITCH of the demon seas by Poul Anderson, [January 1951]

ติดตามกันบนโซเชียลมีเดียเพื่อรับข่าวสารล่าสุด!

Instagram: @niyayzap

Facebook: @NiyayZAP

 

แม่มดกับโจรสลัด | Witch of the Demon Seas

by Poul Anderson (Author)

*ไฟล์นิยายยังไม่พร้อมให้โหลดตอนนี้นะคะที่รัก*

คำอธิบาย

นำพาเรือรบสีดำไปสู่ป้อมปราสาทที่สาบสูญหาย และป้อมปราการอันน่าสะพรึงกลัวของพ่อมดแห่งแซนธี เข้าไปในกรามกรรไกรของความมรณะนั่นใช่ไหม? โครัน โจรสลัดแห่งโคนาฮูร์ผู้ที่ถูกประณามหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ใช่, เขาจะทำและยินดีที่จะทำเช่นนั้น แม้จะเสี่ยงต่อการถูกตัดคอโดยนักประหาร ซึ่งช่วงเวลาอันมีค่าของชีวิตและความรัก ... ถึงแม้คนรักของเขาจะเป็นแม่มด!

Details

Fiction -- Pirates -- Magicians -- Adventure stories

Format                        EPUB

Re-Publication date  2023

Publisher                    Niyay ZAP

Language                   English [แปลไทย]

นิยายใต้หมอน on youtube & facebook & google อ่านนิยาย บน Android & iPhone