Fantasy Fairy Fiction 1001.⋆｡☪︎˚

❝ มหัศจรรย์พันหนึ่งมนตราราตรีกาล ❞ Romance Fantasy the Fairy Tales Stories ที่แปล ดัดแปลง เรียบเรียงและรวบรวมใหม่ ซึ่งเนื้อหาของนิทานเรื่องนี้จะไม่ใช่ตามแบบฉบับอาหรับดั่งเดิม โดย ❝ ก็ ณ ก่อนนั้น ❞

วันอาทิตย์ที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2566

06 แม่มดกับโจรสลัด ♔ WITCH of the demon seas by Poul Anderson

*** หมายเหตุ: เนื้อหานิยายที่นำมาวางไว้ ณ ที่นี้ บางส่วนจะยังไม่ได้ถูกขัดเกลา จึงอาจมีทั้งคำผิด คำตก สลับคำทำให้งง คำที่ไม่ตรงความหมายไปบ้าง ทั้งนี้ทั้งนั้น นิยายที่ถูกขัดเกลาภาษาและตรวจคำผิดเสร็จสมบูรณ์อย่างดีแล้วจะถูกนำไปวางในรูปแบบ eBook เท่านั้นจ้า โปรดติดตามรอโหลดกันให้ได้เลยนะคะ เร็วๆ นี้ ***

บทที่ 6

ปราสาทตั้งตระหง่านอยู่บนหน้าผาสีเทาสูงแห่งหนึ่ง มองเห็นอ่าวเล็กๆ ตัวเกาะตั้งสูงชันไปสู่ภูเขาที่รกร้างและปราศจากป่า ทะเลกระแทกโขดหิน คลื่นกระสับกระส่ายตอกย้ำท้องฟ้าที่ต่ำและลางสังหรณ์ที่ส่งสัญญาณว่าใกล้จะถึงเวลากลางคืน

เรือ บริสเซีย แล่นช้าๆ เข้าไปในอ่าว ชายยี่สิบคนพายเรือในขณะที่คนอื่นๆ ยืนเฝ้าอย่างใจจดใจจ่ออยู่ข้างราง ทั้งสองด้าน กองทหารม้าแซนไธโอบล้อมพวกเขา หอกที่เกาะอยู่บนเซทาเรียที่ว่ายน้ำได้ สายตาที่ระแวดระวังของพวกเขาจับจ้องไปที่มนุษย์ ข้างหลังพวกเขา งูทะเลขนาดใหญ่สามตัวที่อยู่ภายใต้คำสั่งของจอมเวทย์มนตร์ตามพวกเขามาอย่างเป็นลางร้าย

อิมาซูอดไม่ได้ที่จะสั่น “ถ้าพวกเขาโจมตีเราตอนนี้” เขาพึมพำ “เราคงไม่มีโอกาส”

“เราจะสู้กัน!” โครันประกาศอย่างท้าทาย

“พวกเขาจะต้อนรับเรา” ชอร์ซอนกล่าวอย่างมั่นใจ

เรือจอดอยู่ในน้ำตื้นใกล้ชายหาด ลูกเรือลังเลเพราะรู้ว่าการดึงเรือขึ้นฝั่งจะทำให้พวกเขาเสี่ยงต่อการถูกโจมตี "ลุยเลย! ลุยเลย!" อิมาซูตะคอก จากนั้นคนก็ส่งไม้พาย หุ้มอาวุธ และลุยลงไปในอ่าวเพื่อลากเรือขึ้นฝั่ง

หัวหน้าของแซนไธกำลังรอการมาถึงของพวกเขา ร่างสัตว์เลื้อยคลานประมาณห้าสิบตัวยืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา ร่างสีทองขนาดใหญ่สวมอาภรณ์สีเข้มพลิ้วไหวประดับด้วยอัญมณีแวววาว บางคนสวมสไบสูงและถือไม้เท้าของผู้มีอำนาจ พวกเขายืนนิ่งเหมือนรูปปั้น ขณะที่กะลาสีเรือตัวสั่น

Shorzon,ไครเซส์,โครันและ อิมาซูเดินไปหาพวกเขาด้วยศักดิ์ศรีที่เชื่องช้าเท่าที่พวกเขาจะรวบรวมได้ ดวงตาของโครันมองหาร่างมหึมาที่มีริ้วรอยของ Tsathu ราชาแห่งแซนไธสัตว์ประหลาดจับจ้องมาที่เขา และด้วยเสียงแหลมทุ้มลึก ปากเขี้ยวของเขาก็เปิดออก:

“งั้นท่านกลับมาหาเราแล้ว คราวนี้ท่านอย่าจากไป”

“ความมีไมตรีจิตของฝ่าบาทท่วมท้นข้า” โครันตอบประชดประชัน

ชาวแซนไธสูงวัยที่ก้มตัวยืนอยู่ข้างพระราชาดึงแขนเสื้อของเขาและเปล่งเสียงดังกล่าวอย่างรวดเร็ว "ข้าบอกท่านแล้ว ฝ่าบาท ข้าบอกท่านแล้วว่าเขาจะกลับมา นำความหายนะมาสู่โลก กำจัดพวกมันทั้งหมดเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ชะตากรรมจะมาถึง ฆ่าพวกมันในขณะที่ยังมีเวลา!”

“คงมีเวลา” Tsathuตอบ

ดวงตาที่ไม่กะพริบของเขาจับจ้องไปที่ชอร์ซอน และทันใดนั้น แสงสนธยาก็ส่องแสงระยิบระยับและสั่นไหว ประสาทของผู้ชายสั่นสะท้าน และในน้ำ สัตว์ทะเลก็ส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนก การต่อสู้อันเงียบงันของเวทมนตร์คาถาลอยอยู่ในอากาศเป็นเวลานานและจากนั้นมันก็จางหายไป ภาพลวงตาและความไม่จริงได้จางหายไปในฉากหลังของการชุมนุมในตอนพลบค่ำ

ราชาชาวแซนไธพยักหน้าช้าๆ แสดงความรู้สึกพึงพอใจที่พบศัตรูที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้ "ข้าคือชอร์ซอนแห่ง Achaera" ชายคนนั้นกล่าว "และข้าต้องการพูดคุยกับผู้นำของ Xanthi"

“เจ้าทำได้” สัตว์เลื้อยคลานตอบ “ขึ้นมาบนปราสาทแล้วเราจะรองรับคนของท่าน”

ตามคำสั่งของ อิมาซูลูกเรือเริ่มขนของขวัญที่พวกเขานำมา: อาวุธ ภาชนะ และเครื่องประดับโลหะมีค่าที่ประดับด้วยเพชรพลอย พรมหายาก และเครื่องหอม Tsathu แทบไม่ละสายตาจากพวกเขา “ตามข้ามา” เขาสั่งห้วนๆ “คนของท่านทั้งหมด”

"ข้าหวังว่าจะเหลือยามไว้บนเรือเป็นอย่างน้อย" อิมาซูพึมพำกับ โครัน

“มันคงไม่ต่างอะไรมากหากพวกเขาตั้งใจจะจับเธอจริงๆ” โคนาฮูเรียนกระซิบ

แม้ว่าจะไม่ดูเหมือนว่า Tsathu ได้ยินพวกเขา แต่เขาหันกลับมาและเสียงทุ้มของเขาดังก้องเหนือคลื่นที่พึมพำ "ใช่แล้ว ท่านเองก็ผ่อนคลายข้อควรระวังเล็กๆ น้อยๆ ของท่านได้เช่นกัน สิ่งเหล่านี้จะไม่มีประโยชน์"

........ .⋆｡♡˚

ในไฟล์เดียว พวกเขาเดินไปตามทางแคบๆ ไปยังวังแห่งความมืด ผู้ปกครองชาวแซนไธเป็นผู้นำทางด้วยศักดิ์ศรีตามด้วยแม่ทัพมนุษย์คนของพวกเขาและกลุ่มทหารอสรพิษติดอาวุธเงียบๆโครันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกติดกับดัก ถ้าพวกเขาตัดสินใจที่จะเปิดฉากยิง...

ไครเซส์ประสานมือของเขา มอบการกำมืออย่างมั่นใจท่ามกลางหมอกหนาทึบ เขาแสดงท่าทางขอบท่านตอบกลับ เธอเดินตามหลังเขาอย่างใกล้ชิด มืออีกข้างจับอีรินเยที่กระสับกระส่ายและคำราม

ปราสาทตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า มืดมิดยิ่งกว่าคืนชุมนุม กำแพงสูงตระหง่านสูงเสียดฟ้า ในขณะที่หอคอยรูปร่างคล้ายหอกหายไปบางส่วนในหมอกที่หมุนวน ที่นี่มีหมอกอยู่เสมอ โครันเล่าพร้อมกับหมอก ฝน และเงา แสงตะวันไม่เคยส่องทั่วเกาะ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอทะเลชื้นที่เล็ดลอดออกมาจากพอร์ทัลที่อ้าปากค้าง กระตุ้นความทรงจำที่ทำให้เขาขนหัวลุก

พวกเขาเข้าไปในประตูที่เป็นโพรงและลงมาตามทางเดินแคบยาวที่ดูเหมือนจะทอดยาวไม่รู้จบ ผนังหินเปลือยของมันเปียกและปกคลุมไปด้วยเมือกสีเขียว สายหมอกที่ล่องลอยอยู่ใต้เพดานสูงที่มองไม่เห็น เสียงโห่ร้องและเสียงพึมพำของเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังก้องมาจากที่ไหนสักแห่งในความมืด แหล่งกำเนิดแสงเพียงแห่งเดียวมาจากแสงสีน้ำเงินสลัวๆ ที่ปล่อยออกมาจากการเจริญเติบโตของเชื้อราบนผนัง ทำให้เกิดแสงเย็น ไม่ดีต่อสุขภาพ และไร้เงา ทำให้มนุษย์หน้าซีดดูเหมือนซากศพที่จมน้ำ เมื่อมองย้อนกลับไปโครันแทบไม่สามารถเห็นใบหน้าที่ตื่นตระหนกของนักรบชาวอุมโลตวนที่รวมตัวกันและกำอาวุธของพวกเขาอย่างไร้ประโยชน์

ร่างแซนไธเงียบๆ ร่อนผ่านความมืดที่พึมพำ ร่างเงาสูงเปล่งแสงสีทองจางๆ จากเกล็ดที่เปียกชื้น รู้สึกราวกับว่ามีตัวตนอื่นอยู่ในปราสาท รูปร่างที่หายวับไปจนมองไม่เห็น ซ่อนอยู่ในมุมที่ไร้แสงสว่าง และพลิ้วไหวท่ามกลางสายหมอก ดูเหมือนมีสายตาระแวดระวังคอยเฝ้าดูอยู่เสมอในความมืด

พวกเขาไปถึงห้องโถงอันกว้างใหญ่ กำแพงหายไปในแสงสนธยา เสียงของ Tsathu ก้องกังวานภายในพื้นที่อันหนาวเหน็บ: "จงติดตามผู้ที่จะนำทางท่านไปยังที่พักของท่าน"

บุคคลแซนไธเงียบๆ เคลื่อนตัวผ่านกลุ่มมนุษย์ ต้อนพวกเขาด้วยหอก—กะลาสีไปทิศทางหนึ่ง เป็นหัวหน้าในอีกทางหนึ่ง อิมาซูความโกรธของเขารุนแรงขึ้นด้วยความกลัวถามว่า "ท่านพาคนเหล่านี้ไปที่ไหน พวกเขาถูกเก็บไว้ที่ไหน" เสียงสะท้อนเย้ยหยันเขา กระดอนจากกำแพงหนึ่งไปอีกกำแพงหนึ่ง กักไว้ กักไว้ พวกมัน พวกมัน...

"พวกเขาจะถูกนำตัวลงมาด้านล่างปราสาท"ชาวแซนไธตอบ "ท่านจะมีห้องที่เหมาะสมกว่านี้"

โครันจับด้ามดาบแน่นเมื่อได้ยินว่าคนของพวกเขาถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินเก่า แต่การประท้วงจะไร้ประโยชน์ เว้นแต่พวกเขาต้องการเริ่มการต่อสู้ในขณะนั้น

ผู้นำมนุษย์ทั้งสี่คนถูกพาลงไปตามทางเดินที่มีเสียงกระซิบและเสียงสะท้อนอีกทางหนึ่ง ขึ้นไปตามทางลาดยาวที่ดูเหมือนจะหมุนวนภายในหอคอยแห่งหนึ่ง และเข้าไปในห้องทรงกลมที่มีประตูหกบานฝังอยู่ในผนัง ทหารยามจากไป ถอยกลับเข้าไปในความมืดมิดของทางลาด

........ .⋆｡♡˚

ห้องต่างๆ ได้รับการประดับประดาด้วยความหรูหราพิสดาร—เตียงและโต๊ะขนาดใหญ่ที่แกะสลักอย่างน่ากลัว พรมและพรมประดับด้วยเกล็ด เปลือกหอย และอัญมณีที่ฝังอยู่ในผนังที่ปูด้วยแม่พิมพ์ หน้าต่างแคบๆ เผยให้เห็นค่ำคืนที่ชื้นแฉะ ความมืดและหมอกบดบังการมองเห็นของพื้นดินของโครันแต่เสียงแผ่วเบาของคลื่นบ่งบอกว่าพวกเขาต้องอยู่สูงจนน่าเวียนหัว

"นี่ไม่ดี" เขาตั้งข้อสังเกต “ยามสองสามคนบนทางลาดนั้นสามารถดักจับเราที่นี่ได้อย่างไม่มีกำหนด และถ้าพวกเขาล็อกประตูคุกใต้ดิน คนของเราก็จะถูกจองจำด้านล่าง”

“เราจะเจรจากับพวกเขา ในไม่ช้า พวกเขาจะกลายเป็นพันธมิตรของเรา” ชอร์ซอนกล่าว สายตาจับจ้องไปที่ไครซีส มันเป็นเรื่องน่าตกใจที่โครันจำได้ วันและคืนแห่งความสุข ความรุนแรงของการต่อสู้ และความตึงเครียดจากการเดินทางของพวกเขาได้ผลักดันความจริงที่ว่าเขาไม่เคยได้รับการบอกถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงของการปรากฏตัวของคู่แม่มด มันคือการเดินทางของพวกเขา ไม่ใช่ของเขา และอะไรคือจุดประสงค์ที่แท้จริงที่จะพาพวกเขามายังสถานที่แห่งความชั่วร้ายแห่งนี้?

เขาผลักกรอบรูปขนาดใหญ่ไปข้างหน้า ร่างสูงตระหง่านท่ามกลางหมอกหนาของห้องกลาง "ถึงเวลาแล้วที่ข้าได้เรียนรู้บางอย่างเกี่ยวกับความตั้งใจของท่าน" เขาประกาศ "ข้าได้ชี้นำท่าน สอนท่าน และต่อสู้เคียงข้างท่าน ข้าไม่ยอมปิดตาอีกต่อไป"

“เจ้าจะได้รับการบอกกล่าวในสิ่งที่ข้าเห็นว่าจำเป็น ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้” ชอร์ซอนตอบอย่างเย่อหยิ่ง "ท่านควรขอบท่านสำหรับการดำรงอยู่ที่น่าสมเพชของท่าน - นั่นก็เพียงพอแล้ว"

“ท่านควรจะขอบท่านที่ท่านไม่ใช่อาหารของปลาที่ก้นทะเลในตอนนี้” โครันโต้กลับอย่างเฉียบขาด "โดย Breannach Brannor ข้าพอแล้ว!"

เขายืนเอาหลังพิงกำแพง ดวงตาสีฟ้าน้ำแข็งกวาดมองพวกเขา ชอร์ซอนยืนอยู่ตรงนั้น มืดมนและน่ากลัว ความโกรธคุกรุ่นอยู่ในดวงตาที่จมดิ่งของเขา ไครเซส์ย่อตัวลงเล็กน้อยจากทั้งสองคน ในขณะที่ เพเรียส อีรินเย คำรามและแผ่ท้องของเขาลงกับพื้น ดวงตาสีเขียวของเขาจับจ้องไปที่โครันอิมาซูเปลี่ยนไปอย่างไม่สบายใจ ใบหน้าสีฟ้ากว้างของเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ

“ข้าสามารถฆ่าท่านได้ตรงจุดที่ท่านยืนอยู่” ชอร์ซอนเตือน "ข้าสามารถแปลงร่างเป็นสัตว์ประหลาดที่จะฉีกท่านเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย"

"ลองเลย!" โครันคำราม "แค่ลองดู!"

ไครเซส์แทรกตัวเข้าไประหว่างพวกเขา ดวงตาสีเข้มกลมโตของเธอวาววับด้วยน้ำตา “เราอยู่ในอันตรายไม่พอหรือไง? มนุษย์สี่คนต่อสู้กับดินแดนแห่งสัตว์ร้าย และตอนนี้เรากำลังเผชิญหน้ากัน? มันเป็นคาถาของ Tsathu ที่ทำงาน แบ่งเรา เราควรต่อสู้กับเขา!”

เธอพิง Conahurian

“โครัน” เธอกระซิบ "โครัน สุดที่รักของข้า ท่านจะรู้ทุกอย่างเมื่อปลอดภัย ท่านจะได้รับแจ้ง แต่ท่านไม่เห็นหรือว่าท่านไม่มีความสามารถในการป้องกันตัวเองและความรู้ของท่านจากเวทมนตร์ Xanthian"

หรือต่อต้านเวทมนตร์ของท่านเองที่รักของข้า

เธอหัวเราะเบาๆ แล้วพาเขาเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง "มาเถอะ โครัน พวกเราเหนื่อยกันหมดแล้ว ได้เวลาพักผ่อนแล้ว มาเถิดที่รัก พรุ่งนี้—"

........ .⋆｡♡˚